Tatta's in Sydney & Byron

“Tim als je nu geen info geeft ga ik je visa blokkeren! Ik ben razend het enige wat ik van je krijg zijn afschriften! Het is nu 2 uur ’s nachts!! Waar ben je in godsnaam mee bezig?? Als ik morgen wakker word weten we hoe en wat het heeft nu lang genoeg geduurd het feesten!”
-Ja mam, sorry mam-
Ik moet zeggen dat het feesten nog wel even zal doorgaan maar het is inderdaad wel tijd dat ik jullie weer eens een update geef. Het is al weer 6 weken geleden dat ik naar de andere kant van de aard kloot vertrok en al een maand sinds me laatste blog. Ik moet zeggen dat ik niet alles meer even levendig herrinder maar ik zal proberen een volgbaar verhaal te breien. Er is namelijk alweer een heleboel gebeurt, waaronder een bezoekje aan de Emergency Room en een spuit Valium in me achterste ( klopt dat had ik je nog niet verteld ma, ik leg het zo wat uitgebreider uit, niks ernstigs, leef nog) en gefilmt voor Bondi Rescue.
Goed nadat ik Melbourne achter me had gelaten voor het bruisende Sydney ben ik gelijk met me hele bepakking richting de kust gegaan. What’s up Bondi!! Het eerste hostel (Noahs Backpackers) had gelukkig gelijk plek. Het was een groot en vrij smerig hostel zonder airco in de kamer, dat had ik in Melbourne wel en dat kwam dus als vrij negatieve verbazing voor me. In me kamer ontmoete ik Shaun, een kleine brede bouwvakker uit Engeland die net een surfboard had gekocht in een Surf winkel die failliet was gegaan en dus alles tegen bodem prijzen de deur uit deed. Die avond zijn we met zijn groep vrienden wat gaan eten bij een Irish Pub wat je bij elk biertje een gratis steak kreeg. Volgende dag was het hostel helaas helemaal vol geboekt vanwege `Straya day´, de australische variant op ons Konings dag (What the fuck is mis met Bea?? Altijd gedacht dat zij regerend zou sterven en nu zitten we Willem opgescheept. Daarnaast klinkt Konings dag ook niet half zo lekker als koninginnen dag, maargoed.) Het enige hostel in Bondi dat nog plek had was Lamrock Lodge, een afstotelijk hostel dat werd gerund door een Russische familie. Toen ik me kamer in liep werd ik gelijk begroet door 2 ontblote uiers van een snurkend wijf. Me bed was nog niet opgemaakt en de koelkast was niet groter dan een nachtkastje en zat helemaal vol met de drank van me kamergenoten. Het was verschrikkelijk, dit was het eerste en tot nu toe enige moment dat ik heel graag even thuis zou zijn. Ik heb me spullen daar achter gelaten en direct een surfboard gaan kopen in de zelfde shop als Shaun. Ik ben daar binnen gelopen met 50eu en aan de eigenaar gevraagt welk board ik hiervoor kon kopen. Hij wees me een klein smal board, een board waar pro’s op surfen. Ik zei hem: ‘Man, that’s a bad board to learn on’, waarop hij antwoorde: ‘ Well, u’re a bad costumer’. Daar had hij een punt dus handje-klap gedaan toch maar het pro boardje genomen. Shaun en ik hebben die middag geprobeert op ons boards maar het is bijna niet te doen als je het niet eerst goed leert op een groot foam board.De volgende dag was Straya day en dus tijd om weer aan de goon te gaan op het dak van Noahs ( dat was wel een groot plus punt van Noahs, een enorm dakterras dat over Bondi beach heen keek) na een middag lekker in de zon te hebben gezeten kwam een van me Canadian friends met het idee naar de BBQ van een local te gaan die hij had ontmoet. De australier had gezegt dat hij 4 vrienden mee mocht nemen, prima! We komen met 22 man. Matt, de local was gelukkig heel relaxt en was wel in voor een feestje en had toch te veel vlees ingekocht. Waardoor we ons in zijn apartementje verder konden bezatten. ’s Avonds wouden we nog naar een vette club gaan maar toen ik daar voor de deur stond kwam ik erachter dat ik me paspoort weer eens niet bij me had, ik heb dus maar de aftocht geblazen en voor de laatste dag in het gruwelijke Lamrock gaan slapen. De volgende morgen ben ik in het YHA Bondi Beach getrokken, en dat was fantasties. Alles was schoon, ruim, gezellig, een me braziliaanse kamer genoten waren top gasten. Ik ben gelijk weer naar de receptie gelopen om me verblijven te verlengen tot een week. Uit eindelijk heb ik hier 3 weken door gebracht. In hostels is eigenlijk iedereen je vriend zodra je ‘ Wassup man’ zegt maar in die drie weken heb ik gelukkig ook een paar echte maten gemaakt. Natuurlijk me Braziliaanse vrienden Gabriel en Luiz, die me geen Tim noemde maar Fuckin Hollander. James vercammen, een professionele American Football player die 4 dagen voor de Giants heeft gespeeld maar die net niet goed genoeg was een nu in Sweden speelt. Die kerel was echt een beest, wat het wel ironisch maakte dat hij een Philosophy major had. Ook nog een avondje naar het casino geweest met Rianne, een nederlandse die der baan had opgezegd en een paar maanden was gaan reizen. Nou goed, de dagen vlogen echt voorbij en toen stond ineens de dag voor de stoep dat Wennatje arriveerde in Bondi.Samen hebben we nog 4 dagen in Bondi gezeten. Omdat ik al een board had zijn we die dag gelijk gaan surfen, in de loby vroeg een duitser die ik vaag kende of hij ook mee mocht. Op surfcamp leerde ze ons dat je altijd met zo veel mogelijk moest gaan surfen, zo word namelijk de kans steeds kleiner dat jij word gepakt door de grote witte haai! Nadat Wern en ik allebei hadden geprobeerd te surfen was de duister aan de beurt. Het was een aardige kerel, maar ook heel incapable. Toen Wern na een kwartiertje eens gingen kijken of die duister nog ergens te zien was spotte we hem stribbelend rechts van het strand bij de rotsen. Hij probeerde met de plank zijwaards voor het hem tegen een ‘Rip’ (stroming) in te zwemmen. We zijn dus maar de Life guards gaan roepen. Tijdens het uitleggen van de situatie werden we gefilmt door het veronica programma: ‘Bondi rescue’. Ze rukte uit alleen net toen het spannend zou worden droop de duitser het water uit, baaaaleeen....
Omdat we het surfen te vet vonden hebben we een surfkamp geboekt voor 600$. 5 Dagen, 2 lessen van 2 uur per dag een 3 gratis maaltijden. Het surfen was geweldig en met de juiste boards hadden we het al vrij snel onder de knie. Het was alleen jammer dat we maandag ’s avonds arriveerde en dus 2 lessen miste en vrijdag maar 1 les konden doen omdat we eerder weg moesten, we voelde ons een beetje afgezet maargoed dat kan je verwachten als je met het meeste commercieele surfkamp (Mojo’s) mee gaat. Het was bijvoorbeeld ook 20$ voor een foto van je zelf tijdens het surfen, zonde maar dat was ik echt niet van plan te betalen. Wern en ik waren hier bevriend met een paar losgeslagen engelse uit Liverpool en een andere engelse jongen genaamd Jack. Jack had het afgelopen half jaar geld verdient in de ‘Mines in South Australia’ Hij werkte in een Algen mijn die Algen produceerde voor onderzoek naar groene energie. De lul maakte 10 duizend Dollar per maand en had dus een vrij net bedrag op gespaard. Wij ontmoeten het drie maanden later en in die drie maanden had hij bijna alles eral doorheen geknald. Hij gokte op paarden met een australisch maatje van hem die toevallig de beste paarden trainer was van Australie. En ja, als je 600$ op een paard inzet terwijl je caviaar eet gaat het hard. ‘I don’t care about money’ was zijn reactie toen we hem naar z’n mentale staat vroegen. Goed je leert dus nogal wat speciale mensen kennen. Na het surfkamp namen we de bus naar Byron Bay, een dorp dat bijna compleet door backpackers lijkt te zijn. 2 weken terug was hier een cycloon en op het moment regent het nog steeds wel veel, gelukkig ìs de temperatuur wel goed. ’s Avond eten Wern en ik meestal bij de Cheeky Monkey’s, een soort club waar je om 7 uur voor 5 euro goed kan eten en ook nog is gratis bier wint met pub quizen. 3 dagen terug zaten we daar weer te eten toen er een clubje australische wijven binnen kwam stormen, het was een bachelor party van de bruid. Ook al leek ze nog geen 18 maargoed. Ze waren al aardig van ’t padje en stonden algauw half naakt op onze tafel te dansen. Samen met 3 andere Nederlanders die we in Bondi hadden ontmoet en hier weer tegen het lijf waren gelopen zat ik nog lekker met een biertje van de show te genieten. Wern was al naar huis want die was moe. Ik nam een slok van me biertje en voelde tijdens het slikken dat er iets in me biertje zat dat vast was komen te zitten in me keel. Ik stikte gelukkig niet maar het zat nog wel vast in me keel. Op de wc probeerde ik het eruit te hoesten maar nadat ik 8 keer over me nek was gegaan zat het er nog steeds. Heel vreemd en ook een beetje bang dat het me laatste biertje zou kunnen zijn geweest vroeg ik de security om hulp, die zeiden me doodleuk: ‘loop maar naar het ziekenhuis daar en daar’.
Onderweg ook nog 2 keer alles eruit gegooit als gevolg van een hoestbui. Eenmaal in de Emergency room werd ik vreemd aangekeken als of compleet lam was terwijl ik nog geen 2 glazen bier op had. Na me 2 uur te hebben genegeerd heb ik de dokter verteld dat hij me nu verdomme wel eens even mocht gaan helpen. Toen hij eindelijk voor het eerst met een lichtje in me keel keek (2 uur later dus) was het ding in me keel al zover gezakt dat hij het niet meer kon zijn en daarom gaf hij me maar een valium spuit zodat het keel zou ontspannen en ding zou zakken. Toen stuurde hij me naar me hostel om te gaan slapen, ik voelde het op dit moment ter hoogte van de plek waar je lucht- en ‘eet’ pijp scheiden. Ik was er niet op gerust gesteld maar de lul zou toch verder niks voor me doen. Als ik wakker werd en nog het voelde kon ik om 8 uur ’s ochtends een X-ray maken. Volgende ochtend niet echt last meer naast dat me keel rauw was dus die xray ook maar over geslagen. Gister nog een Canadees ontmoet die ons mee nam naar het hostel naast die van ons, karaoke-tje meegepakt. Op het moment zitten we ook in dat hostel. Een week geboekt dus we zitten hier nog wel even in Byron.
Ik heb een nieuw skype adres omdat die andere het niet meer deed: tim-aus1

Cheers mates